Onze generatie jonge ouders van nu hebben het vaak allemaal wel eens gedaan: backpacken.
Weg van alles en het ultieme gevoel van vrijheid (of is het escapisme?) ervaren.
Vaak als je kinderen krijgt denk je dat dat dus definitief voorbij is.
No more wanderlust – god wat haat ik dat woord trouwens.
Maar waarom zou je jezelf die beperking opleggen?

Het is alweer een tijdje geleden dat wij met ons meisje op weg gingen naar Thailand.
Maar de ervaringen daar samen waren zo intens dat de herinneringen eraan nog vers in het geheugen staan gegrift.
Begin januari werden we zonder winterjas en 3 backpacks (2 grote en 1 mini Nijntje;-)) door opa en oma afgezet op Schiphol met bestemming Bangkok.

Wij zijn het gaan proberen, niet maanden weg, maar gewoon een soort van trial van 3 weken backpacken met kind.
Wel met een kleine cheat doordat we tussendoor ook een weekje met familie hadden vastgelegd en zelf al een paar keer in Thailand zijn geweest voordat we een kindje kregen.
Maar voor voor de rest:
Geen plan en gaan met die banaan!

Het inpakken voorafgaand aan dit avontuur ging best soepeltjes.
De kleertjes van Ava zijn immers klein en nemen weinig plek in beslag.
En dus is het alleen mijn eigen eeuwige never ending kledingselectieproces dat voor de nodige stress en ruimtegebrek zorgt.
Om de lange vliegreis (van 12 uur met een stop-over in Dubai) een beetje gezellig te houden voor Ava hebben we allerlei kleine cadeautje gekocht en ingepakt voor haar, zoals een tandenborstel, een kammetje, een kleurboekje etc.
Naast dit uitpak-entertainment, gaan we ervan uit dat ze gewoon gaat slapen in het vliegtuig.
Want tja, wat moet je daar anders? En ze heeft nu immers ook haar eigen stoel, dus genoeg plek om lekker te gaan liggen zou je zo zeggen. Verkeerd gedacht, want eenmaal in het vliegtuig heeft dochterlief hele andere plannen: namelijk een binge sessie Elsa the Iceprincess kijken en vooral: NIET slapen en ons wakker houden.
Oooooh my god:  we komen totaal geradbraakt aan in Dubai..we kunnen niet meer…maar zij: zij wel!!
Ongelofelijk hoeveel energie ze nog heeft en tijdens het laatste stukje naar Thailand, precies dat laatste uurtje, gebeurt het dan toch: ze valt keihard in een diepe coma-slaap. Handig, maar niet heus.

Eenmaal op Bangkok airport neemt de adrenaline van al het nieuwe wat we samen tegemoet gaan de overhand en vergeten we op slag al onze vermoeidheid.  We pakken onze backpacks en de rugdrager met Ava erin en lopen de zoete warme kleffe buitenlucht tegemoet om de sneltrein te pakken naar het centrum.
Eenmaal in het centrum kunnen we het niet laten om een tuktuk te pakken naar het hotel om zo het ultieme Bangkok gevoel te ervaren samen. Eenmaal erin beseffen we ons ineens (iets waar we eerder nooit bij stil hebben gestaan) dat zo’n tuktuk midden door het drukke verkeer best kwetsbaar voelt en bovendien: die smog: kuch kuch!!
Maar Ava kijkt haar ogen uit: alle lichtjes in het donker, de geuren, de geluiden…
Door haar ogen zien ook wij alles weer zo indrukwekkend als de eerste keer.

We gaan naar het backpackers district om een guesthouse te zoeken en gelukkig is er nog precies een kamer over waar we eerder een keer hebben gezeten.
We eten onze eerste padthai op straat, zien opvallend veel andere mensen met kinderen rondlopen en merken meteen hoe onzettend gek de Thai op kinderen zijn. Ava moet er even aan wennen, ze willen haar optillen, knuffelen en met haar op de foto, maar ze geniet ook van alle aandacht.
De volgende dagen in Bangkok ontdekken we de stad al lopend, met de taxi, de public ferry en hebben we een superleuke fietstour met Ava in een zitje achterop.

We zien tempels, monniken, de weekendmarkt, terrasjes, eten het lekkerste streetfood, drinken fruitsmoothies, nog meer fruitsmoothies en nog meer fruitsmoothies.

Na twee dagen komt de man met de hamer, we storten compleet in en willen na een valse start allen nog maar in bed liggen om pas tegen het einde van de dag eruit te komen. Zelfs Ava wil alleen nog maar slapen.
Hmmmm deze jetlag is 1000x maal erger dan anders en we hadden hier helemaal niet meer op gerekend…ineens ontkomen we er niet aan dan toe te geven dat dit reizen met ons meisje natuurlijk anders is dan alleen..meer vermoeiend. Logisch eigenlijk, want we voelen  een enorme verantwoordelijkheid voor haar zo ver weg…voelt zij zich goed?is ze happy?is ze moe?drinkt ze genoeg? En dan hebben we nog geluk dat ze zich heel snel heeft aangepast aan het nieuwe dagritme, ze gaat net als ons pas tegen een uurtje of elf s’avonds slapen en overdag loopt ze gewoon of zit ze op Sebas’ nek.
We hebben geen buggy meegenomen (we zien wel veel ouders ermee trouwens) omdat we het zelf irritant vinden om voorover gebogen daar achteraan te  sjokken en de rugdrager blijken we ook voor niks te hebben meegenomen want daar wil ze gewoon niet in.

We besluiten dat we genoeg van Bangkok hebben gezien en verlangen naar strand en liggen in de zon.
Diezelfde avond boeken we via een toeristenbureautje een bustour naar een eiland Koh Chang.
Dit kan in Thailand, eigenlijk hoef je echt van tevoren niets te boeken, want ter plekke is alles zo geregeld.
De busreis is lang, maar dit keer slaapt Ava.
En hoe: als een echte wereldreiziger valt ze in slaap op ons schoot, languit op de stoelen, gewoon slapen in elke houding die maar mogelijk is.

Ondertussen hebben wij gezellige gesprekken met andere reizigers, vaak jonger en zonder kind, die nieuwsgierig vragen hoe dat nu is: reizen met een kindje erbij.
Alle mini-cadeautjes zijn inmiddels kapot of vermist, maar boekjes blijken een life-saver en worden keer op keer door ons voorgelezen aan haar.

Eenmaal op Koh Chang, blijken we op het verkeerde eiland te zijn aangekomen…gruwel!
Dit blijkt grote Koh Chang te zijn in plaats van de kleine…in alle chaos van Bangkok hebben we niet goed opgelet, hoe is het mogelijk?!
We komen aan in een drukke haven met lelijke gebouwen en heeeeeel veel dikke Russische toeristen..
Gelukkig stuiten we via de app van tripadvisor (zoekterm hippy beach/ecologic beach bungalow) op een klein stukje onontdekt paradijs met houten bungalows op het strand en een eigen veranda inclusief hangmat.. met een stap buiten de deur duiken we zo de zee in.

Ava vindt de helderblauwe zee mooi en spannend tegelijk. Vooral het zeewier, die we later omdopen tot zeeplanten, vindt ze maar raar en ze vraagt steeds of papa die even allemaal wil opruimen.
We ontmoeten de volgende dag een Duits stel, Andrea en Jasper, die op hetzelfde strand zitten en een half jaar aan het rondreizen zijn door Thailand met hun twee kids (een peuter en een baby van een paar maanden).
Met slechts 1 backpack (ja deze mensen weten pas wat travelling light is) en on a budget: zij doen het gewoon!

We hebben meteen een klik met ze en die wordt nog eens groter doordat – niks is toeval als je reist – we erachter komen dat ook zij dezelfde fout blijken te hebben gemaakt en op de verkeerde Koh Chang zijn terecht gekomen.
Terwijl onze meisjes lekker zandkastelen bouwen op het strand en dobberen in de zee, picknicken we samen met hen in de zon en delen we onze frustraties over het gezellige, maar ook minder romantische feit dat we elke avond slapen met de kinderen tussen ons in.

Omdat we niet in een duur resort zitten, maar in een simpel hutje op het strand, zijn er namelijk geen kinderbedjes in het kleine strandhutje.

S’ avonds leggen we de kinderen in bed (die na een voorlees-sessie prima in slaap vallen na een hele dag strand ) en is het parent-time!
Een paar avonden achtereen maken we een kampvuur op het strand inclusief Chang biertjes, gezellige gesprekken en onverwachtse aanhakers. Dit is leuk!!Het voelt alsof we het beste van twee werelden hebben: overdag ontdekken we de wereld met ons meisje en s’avonds hebben we zoals vanouds lol met alle mensen die ook aan het reizen zijn.

Hoewel ik nog honderden plannen bedenk over hoe we ook nog even verderop een klein eilandje als Koh Kood kunnen bezoeken, besluiten we net als echte backpackers mee te gaan met de flow en lekker hier te blijven genieten.
De tijd vliegt en dan breekt het moment aan dat we toch moeten gaan denken aan het vervoer naar de volgende bestemming: we hebben namelijk met familie afgesproken op Koh Phanang.
Dus we nemen afscheid van iedereen en gaan verder.

Weer pakken we een boot, bus en ook nog een nachttrein vanuit Bangkok.
De trein blijkt in eerste instantie volgeboekt. We bereiden ons dus voor op een nachtlang derde klas reizen: rechtop in een keiharde stoel. Bij het boeken van deze tickets – we moeten wel, want de volgende dag hebben we afgesproken – vragen we voor de zekerheid of er misschien toch een kans is dat iemand niet komt opdagen voor de volgeboekte tweede klas trein. Die kans is er en we worden verzocht ons net voor vertrek weer te melden. En wat een geluk, de goden zijn ons gunstig gestemd: we mogen in het treinstel met bed! Een superleuke ervaring, want de nachttreinen in Thailand zijn on-NS luxueus met heuse stapelbedden en lekkere catering. We komen dus redelijk uitgeslapen aan om een paar uur laten te worden herenigd met opa, oma, schoonzus en zwager.

Wat leuk om ze daar aan de andere kant van de wereld te zien en ook: wat heerlijk dat we nu een paar extra ogen erbij hebben die op Ava letten.
De volgende dagen zijn gevuld met heerlijk samen luieren op het strand voor onze bungalows onder het genot van cocktails in de namiddag (de 4 zit in de klok toch;-))), kaartspelletjes, elkaar pesten, met elkaar praten over het leven en dansen in het zand bij de bar tot in de late (ochtend-) uurtjes.
Ooh ja we doen ook nog wel eens een activiteit, een hele dag varen, strandjes ontdekken en afsluitend vissen met een longtailboot en kano-en.
Ook hier gaan we trouwens weer voor budget in plaats van een resort.
Het is zo’n vrijheid om een eigen hutje op het strand te hebben waar we gewoon ons eigen ding kunnen doen en ook buiten kunnen blijven zitten en liggen in de hangmat als Ava bijvoorbeeld overdag binnen haar middagslaapje doet.

Ava geniet verder onophoudelijk van het strand, het is de grootste zandbak met zwembad die je je maar kan bedenken en ze dobbert aan een stuk door in de zee met haar zwembandjes.
Gelukkig hebben we naast een goede voorraad zonnebrandcreme ook een handig (maar hysterisch) UV pak met petje mee. Een echte aanrader, want overdag is de zon enorm sterk en dus gevaarlijk.

Opa en oma willen tijdens hun welverdiende vakantie ook best een dagje oppassen-heel lief!- en dat geeft ons de kans om als vanouds lekker het eiland te verkennen op de scooter.
Leuk voor de afwisseling en het geeft ons weer even de travelrush van hoe het voelt zonder de verantwoordelijkheid van een kind.
Een website waarop leuke plekjes op het eiland Koh Phanang worden getipt: www.modernehippies.nl

De volgende ochtend duiken we weer blij met Ava de zee in om 100.0000 schelpjes te zoeken en een zeemeermin-sculptuur in het zand te maken.
Zo vliegt weer een week om en de laatste week gaan we met z’n drietjes naar Koh Tao.
Hier komen we heel toevallig, net als bij echt backpacken, ook weer allemaal oude bekenden tegen die we eerder tijdens het reizen hebben ontmoet.
De reis terug is wederom vermoeiend met weinig slaap, maar met een leuke verrassing van Emirates:
Polaroids!

We komen bekaf en voldaan thuis met onze hoofden gevuld met mooie herinneringen.
We hebben minder plekken bezocht dan van tevoren bedacht, maar door niets te plannen voelde het als ultiem vrij reizen met kind.
Hoewel Ava zich later misschien niet veel meer hiervan zal herinneren, weten we zeker dat alle indrukken en de mensen en kindjes die we onderweg hebben leren kennen haar hebben verrijkt.
Ben jij al een keertje langer en verder weg geweest met je kind(eren)?
Share je tips en leuke bestemmingen, want wij willen snel weer!
En mocht je willen weten waar wij hebben gezeten, bericht me!

Liefs,

Amsterdam Mom

Even voorstellen: blogster Amsterdam Mom Romy

Romy is vierendertig jaar en moeder van dochter Ava (drie jaar), in haar blogs voor Koter&Co deelt ze haar belevenissen en ervaringen als mom in de stad Amsterdam