Ik dacht altijd dat het een fabeltje was, dat van “twee is nee”.
Of in ieder geval dat het wel niet zo’n vaart zou lopen met die van mij – want een wonderkind uiteraard.
Haar tweede verjaardag was al een tijdje verstreken en het liep nog allemaal erg smooth tussen ons.
Maar zoals met zoveel clichés, moest ik er toch aan geloven en heb ik nu zelf ook echt zo’n klein engeltje dat luidruchtig overal NEE op brult.
Soms hoef ik niet eens wat te vragen en gilt mijn dochtertje Ava ineens een paar keer heel hard “nee”. Gewoon zomaar uit het niets en met een eigenwijze glimlach op haar gezicht.
Mijn gesprekken met haar op een dag lijken op een lang haperend interview dat ik voer met een celebrity met ster-allures:
“Kom je uit bed?”-“Neeeeeh”
“Mag mama een kusje?”-“Nee”
“Ga je mee naar buiten?”-“Neee”
“Houd je van banaan?”- “Neeeeheeeh”
Yeah!De peuterpuberteit is dus officieel begonnen.
Deze nee-fase schijnt een van de belangrijkste symptomen ervan te zijn.
Dit ge-nee valt trouwens nog wel mee als je het vergelijkt met andere “gezellige” symptomen van de peuterpuberteit zoals driftbuien, stemmingswisselingen (nou daar heb ik zelf ook maandelijks wel eens last van;-)), klieren en slaan.
Aangezien deze fase gemiddeld pas met 4 jaar oud ophoudt en we dus nog wel een tijdje te dealen hebben met deze peuterpuber, heb ik me eens verdiept in het nut van deze recalcitrante periode.
Wat blijkt?
Deze nieuwe ontwikkeling is nodig voor je kind omdat je peuter nu ontdekt dat hij een eigen persoon is.
Door mij tegen te spreken en overal nee op te zeggen verklaart Ava mij haar onafhankelijkheid. Als je het zo bekijkt is deze nieuwe fase een grote onafhankelijkheidsverklaring. Je kind is dus niet vervelend om jou te pesten, hij is gewoon heel hard aan het werk om te groeien. Dat vind ik wel een mooie en geruststellende gedachte die ik hoop vast te kunnen houden als mijn geduld opraakt bij het horen van de 1000e maal “nee” op een dag van mijn kleine onafhankelijkheids-strijdster.
Online vond ik nog een leuke praktische oefening waarmee meteen duidelijk wordt wat je peuter nu doormaakt.
De oefening gaat als volgt.
Focus je aandacht op je linkerarm. Tenzij je peuter nu net zijn tandjes hierin zet, zul je weinig hieraan voelen.
Maar duw er nu eens heel hard tegen aan met je rechterhand. Plotseling ben je je ineens heel erg bewust van je linkerarm. Zo werkt het dus ook voor je peuter: door weerstand te bieden aan jou en nee te zeggen voelt hij zijn eigen ik.
Misschien kunnen we hier ook nog wat van leren als vrouw, aangezien we immers bekend staan als wezens die moeite schijnen te hebben met het zeggen van “nee”.
En gelukkig zegt Ava ook wel eens geen nee, zoals laatst toen ik vroeg:“Jij zegt altijd nee he?” en zij antwoordde met een volmondig: “Jaaaaaaaah” 😉
Liefs Amsterdam-mom
Even voorstellen: onze nieuwe blogster Amsterdam-mom Romy
Romy is 34 jaar en moeder van dochter Ava (2 jaar), in haar blogs voor Koter & Co deelt ze haar belevenissen en ervaringen als mom in de stad Amsterdam